Heel erg je best doen. Ontzettend graag willen. Je beste beentje voor zetten. Maar wat als die beentjes ineens niet meer doen wat jij wil? Je wordt genadeloos ingehaald door een ander. Waar voor de één bijna alles makkelijk af lijkt te gaan, zit jijzelf hopeloos te klooien. Maar is het echt zo erg om langzamer te zijn dan de rest?  

Drie collega’s doen hun stinkende best om kinderen welkom te heten in een splinternieuw indoor speelparadijs. Ze willen echt heel graag open. De glijbaan is gepoetst, er is live muziek voor een extra feestelijk tintje, de trampoline is gekeurd (veiligheid voor alles!). Ze zijn er helemaal klaar voor. Of toch niet? 

Ook slakken hebben wel eens haast 6+ is een oefening in geduld. Hoe blijf je rustig en begripvol als het bij de ander even helemaal niet opschiet? En lukt dat ook nog als je je ergens zo op verheugt dat elke seconde eigenlijk al een uur te veel is?