Even voorstellen... Enkidu Khaled

Hoe omschrijf je jezelf als theatermaker?

Ik ben een verhalenverteller wiens verhalen worden verteld in de theatrale ruimte. Voor mij is het theater een multidimensionale wereld waar verhalen samenkomen met beweging, energie, licht, geluid, tijd en ruimte. Het is ontstaat in het moment, met de deelname van zowel het publiek als de makers. Daardoor wordt het vertellen van verhalen in het theater een collectieve handeling die iets zegt over wie we zijn.

Waar kwam de inspiratie voor Offline Tourists vandaan?

Het begon met een diepe bezorgdheid over de tijd waarin we leven. De digitale transformatie die we doormaken, maakt ons steeds afhankelijker van schermen voor communicatie en expressie. Met deze afhankelijkheid verzwakken relaties in de analoge wereld, terwijl extremisme digitale kracht krijgt en floreert achter de veiligheid van anonimiteit.

Radicalisering is niet langer beperkt tot geïsoleerde individuen; het is een massaal fenomeen geworden dat grenzen overstijgt. Ondertussen is de waarde van rationeel debat en deskundige kennis afgenomen, overstemd door stromen van desinformatie. We zijn verschoven van een tijd waarin filosofen en kunstenaars ideeën vormden naar een tijdperk waarin influencers trivialiteit verkopen. Tegenwoordig wordt invloed niet langer gemeten aan ideeën, maar aan volgers. Een ware “upgrade voor de beschaving,” inderdaad. 

Hoe heeft je filmachtergrond je theaterwerk beïnvloed?

Tijdens de Irakoorlog, die ik in Bagdad meemaakte, werkte ik aan speelfilms, korte films en documentaires. Deze ervaringen waren waardevol, maar ze vormden slechts de aanloop naar wat ik een volledige filmcarrière zou noemen. Desalniettemin leidde het ertoe dat ik theater koos als mijn primaire artistieke pad.

Vanaf het begin heb ik het gevoel gehad dat theater een levende, ademende kunst is. Een werk dat niet eindigt met de laatste repetitie maar voortdurend evolueert. Elke live voorstelling voegt een nieuwe laag toe, een nieuwe sensatie of een onverwachte dialoog met het publiek. Theater eindigt nooit echt; het leeft en transformeert voor onze ogen, beweegt van het universele naar een directe, onmiddellijke lokale ervaring, zodat elke toeschouwer zich persoonlijk aangesproken voelt.

Misschien is dit de reden waarom ik me altijd meer aangetrokken heb gevoeld tot het toneel dan tot het scherm. Theater draagt iets onafs in zich, iets dat zweeft tussen performers en publiek, alsof elke voorstelling elke dag wordt herschreven door degenen die het tot leven brengen.