di 09 april
Eerlijk, rauw en recht voor zijn raap
Dalton Jansen over de voorstelling Birds en hoe hij zijn vrijheid terug vond
Wat speelt er?
Kijken. We doen het allemaal, de hele dag. Maar dat dit ook tot misverstanden kan leiden, laat de bi-culturele Mouna Laroussi zien in haar nieuwste voorstelling ‘Waanzien’. De derde onder de vleugels van regisseur Titus Tiel Groenestege. We kijken elkaar vaak op de vingers, gunnen elkaar soms het licht in de ogen niet en zien af en toe dingen die er helemaal niet zijn.
In ’Waanzien’ komen allerlei actuele thema’s voorbij - soms zwaar, soms heel grappig - die Laroussi aan de hand van verschillende typetjes (inclusief de populaire Fatima) en in verschillende vertellingsvormen met het publiek deelt. Na lovende woorden in Het Parool en Theaterkant, kwam de cabaretière ook langs bij NPO Radio 1 en ‘Spijkers met koppen’ op NPO Radio 2 om over de voorstelling te praten. We hebben een paar highlights voor je uit de interviews geselecteerd.
Hoe kwam je op de voorstelling ‘Waanzien’?
“Ik wilde heel graag een voorstelling maken over kijken. Over hoe wij als mensen naar elkaar kijken, hoe wij soms dingen projecteren op elkaar die er helemaal niet zijn, over hoe we soms door een roze bril kijken. Kijken in de breedste zin van het woord. Ik wil mensen ook altijd een soort spiegel voor houden over bepaalde situaties en maatschappelijke onderwerpen, zodat ze ook op een andere manier kunnen kijken. Dus ik nodig mensen uit om buiten je vertrouwde kijkrichting te stappen, en dat je soms mensen, groepen en onderwerpen hebt die je van verschillende kanten kunt bekijken.”
Kijk je anders als je een bi-culturele achtergrond hebt? Anders dan iemand die dit niet heeft?
“Misschien wel. Ik bekijk alles van meerdere kanten. Als je bi-cultureel bent opgevoed, dat ben je rijk aan twee werelden. En dan is het heel leuk om te zien hoe het oosten bij het westen komt, hoe ze soms schuren en botsen en hoe ze overeenkomen. Dat maakt het rijker.”
Wat zijn onderwerpen die je bespreekt in jouw voorstelling?
“Dementie bij migranten – waar nog een groot taboe op ligt -, het vluchtelingendebat, kansen op de arbeidsmarkt, depressie onder jongeren en nog veel meer. Ik heb een stuk of 30 scènes, die zijn allemaal kort en fragmentarisch. Ik dans, ik heb een spoken word met allemaal gezegdes, noem maar op.”
Valt er wel wat te lachen?
“Juist wel. Je zet verschillende generaties op een podium en je laat het taboe op bijvoorbeeld dementie zien wat soms ook voor hilarische situaties zorgt. Ik steek ook de draak met veel types die ik in het dagelijks leven tegenkom: de chique dame uit Amsterdam Zuid die met een Ghanese man getrouwd is bijvoorbeeld. Ik speel veel typetjes. En natuurlijk kunnen thema’s zwaar zijn, maar vooral als je ze ook zwaar gaat behandelen. En je hoeft niet alles in tekst te zeggen, ik kan het bijvoorbeeld ook dansen.”
Trek je als bi-culturele cabaretier een brede doelgroep aan?
“Ja, mijn publiek is heel breed. En dat is eigenlijk ook het doel van theater maken, om theater te maken voor iedereen. Dus bij mij zie je gezinnen, jong, oud, alles door elkaar.”
Lees meer
